شعر کردی جنوب

*رضا جمشیدی

*********

شانِ وا مانده­م حکایه­ت دارو

چینِ پیشانیم خه­م نه­مه­شارو

زه­ردی ده­مچه­وم چیو گُل پاییزان

خه­وه­ر دار مه­که­ی،خیل ده­ره­و که­ران

ده­سم وه په­تی، هه­ر غه­ربال مه­که­ی

که­مان پشتم ، مینه­ی پال مه­که­ی

هه­ی که­وک مترسه وه­ی کمانه­وه

وه­ی پیوک چه­میای خه­یزرانه­وه

نه دیده دیونی دی بالای به­رزی

نه بالای خه­مم قروشی تیه­رزی

نه ئی پا مه­تی وه شون ئی پام

نه دی دل دیرم نه دلدار ها لام

مینم وه که­فتار وامانده­ی ته­نیا

شون ده­م روی،دریاس وه پیما

زلفم جور گه­نم وه تینی مرده­ن

یه­ک یه­ک بی خه­وه­ر ته­رکم بکه­رده­ن

دی زلفی نه­مه­ن وا بکه­یدی سه­ر

سه­ر بی وه جامه­ک، له لو تیژی خوه­ر

جور هامار ژیر پای ریه­ن ره­وان

لوچ به­ساس گوپم له خوار تا وه بان

نه تیخ تاشیده­ی وه بی زام و خیون

نه دی چه­ور بودن وه یه­ی چه­پال ریون

دی سه­ر وه بی میو،ناوی نریا که­ل

کونای دماخم چمانو جه­نگه­ل

بژانگ جور په­رده دیده مه­شارو

چین ئه­بروان ریو ناس وه خوارو

ده­م جور کورپه­گان دندان نه­دارو

هه­م شوت مه­کیشی هه­م ئاو مه­پالو

جاران ده­س دلبه­ر، وه ده­ستانه­وه

ئیسه ده­س ها ده­س، یه­ی گوچانه­وه

چه­و گِل ده­م  مینه­ی عزرائیل مه­که­م

هیور کوته­ل کوم له ناو ئیل مه­که­م

نه هه­یبه­تم مه­ن نه به­رزی ناوم

نه تالی کونه­ی جام شه­راوم

نه مال ده­وامه و نه اولاد په­نام

مه­زانم وه­ی زیو زه­مین بوده جام

مه­زانم دونیا گشتش فانیه­ن

عمر وه اندازه­ی یه­ی مهمانیه­ن