غزلی از رضا جمشیدی

حال ما مثل الفبای کلاس اولست

غصه هایش راحتی های کلاس اولست

دختری پایش برهنه و کنارش کاسه ای

سرنوشت تلخ سارای کلاس اولست

پیرمردی دستهایش پینه هایی سخت داشت

سرگذشت شوم  بابای کلاس اولست

نان که بابایم برایش شب نخوابی می کند

واژه ی آسان املای کلاس اولست

گوشه ای کز کردن و از عاشقی دم نزدن

آخرین تصمیم کبرای کلاس اولست

این درخت زرد و پژمرده که قد خمیده است

آن درخت سبز و زیبای کلاس اولست

فصل تابستان و مادر دار قالی می زند

«میم»کوچک،حرف رویای کلاس اولست

بچه ی اکرم که دیشب از مریضی جان سپرد

همکلاس سبز دنیای کلاس اولست

بودن و ماندن و خندیدن و بی غصه و غم

بهترین موضوع انشای کلاس اولست

از الف تا یای آخر حرف عشق تازه بود

آنچه شد عکس الفبای کلاس اولست

ویلچر.پیشکش وه ژن جانبازیل

*رضا جمشیدی

ته­مام عشق دالگم،پیایگه بانِ ویلچری

نه قسیه که­ی نه دیونیو،ته­ک داسه شان ویلچری

ئه­ر ئیمه ئارمان تیه­ی بیوشیم یه باوگمان بیوه

دایه­م وه­لی عمریگ بیه­سه هاو زوان ویلچری

هه­ر سه­ی سه کوُر دیرید و باوگ و په­نج برای جور پاله­وان

هیمانی خوه­ی وه تای دله­و،قه­سه­م وه گیان ویلچری

شه­وانه تا باوگم خه­فی،ده­س وه دوئا بودن ئه­رای

چما خدا خوه­ییش وساس،ناو ئاسمان ویلچری

هه­ر جور مناله­گان خوه­ی هیمانی چرچگیدنه­و

وه­لِ تیه­نی و ولسی و خوسه­یل و ژان ویلچری

دالگم دی پیره­و بیه،دی هیوچ ئه­رای نه­مندیه

جوانیِ خوه­ی ناسه پای داخ جوان ویلچری

فکِر بکه­م فریشته­گان تا نورنه­و دالگِ من

ئه­رایِ ئه­زره­ته­یلیان،ده­خیل به­سان ویلچری

هیمان وه­ ئی چه­ن ساله که چه­وم وه ده­س دایه­م بیه

نه­که­فتیه­سه­و دیوا ده­قه­یگیش ئاو و نان ویلچری

وه کیوچه کیوچه­ی شارمان تا باس عشق تیه­یده­و میان

گشتی وه احترامه­و که­ن کلک نیشان ویلچری

ده­ف ده­فیگیش دلی شکی،قسیه­یل تالی ئه­شنه­فی

شنه­فتیه پی وتنه بیه­سه شوان ویلچری

یه­کی تریش وه تیوله­کی وه­تیه ئه­گه­ر یه لیوه نه­و

چیو وه­ی جوانیه بیه­سه،وه­ره لوان ویلچری

جور گیره­ی فریشته­سه، وه بان داوان خدا

وه­ختی که گیری دالگم وه شان وه شان ویلچری

ئیمه هنِ بان زه­یویم،فه­ره­ی فه­ره دیوریم له لی

ئه­و ها له ئاسمانه­گان،ها که­شکه­شان ویلچری

چه­نه هزار و یه­ی خوه­ره،ئه­وقه­ره گه­وران و بلین

نیورانین جور خدا،هه­ساره­گان ویلچری

دالگم ئیوشید باوگدان شیره پیاییگ بی ناو جه­نگ

هیمان پیای  مال منه،هه­ر سه­ی وه بان ویلچری