یک غزل از رضا جمشیدی

*****

به‌و تا دواره برميه‌ي‌«مِرده‌زماگه‌»ي ئاسمان

به‌و تا گِري خوه‌شي بكه‌ن،هه‌ساره‌گان بي زوان

هه‌ي ئه‌ور پِر واران كه‌و،گِرمه‌هره‌يلِد وا بكه

تا گه‌ر بتوقِن كيه‌نيه‌يل،ئه‌را مه‌لاق وشكه‌گان

قاليگ بكه وه‌ مِل سه‌رِ هه‌ر چي نه‌هات و نامه‌يه

زيوخْ چنْگْ كٌتاسه كولِمان،خه‌م ها قه‌لاگوشانمان

يه هه‌م دواره هاتِنه،مه‌لايكه‌ته‌يل شه‌يْوْ سيه

هه‌م قال و بور باريان،خه‌و وه چه‌وه‌يلِمان په‌ران

به‌وره‌و بِنوره وا چه‌كه‌ي،وه‌و گه‌رده‌له گيْوْچانيه‌و

هه‌ر‌چيگِ ماله داله‌ زه‌يْوْ،هه‌ر‌چيگِ داره‌يله رِمان

شه‌و قيژِنيدو هه‌ر خوه‌ني:«كور و شه‌ل و قاميشه­گه­م»

وه‌و داسيووله‌يلِ چه‌فتيه‌و،هه‌ر چي په‌لِ داره شِكان

بِنوره ئي زه‌خْمِ كه‌وه،چيْوْ كه‌فْتْيه‌سه ژيرِ چه‌وِم

«مِرده‌زِماگه»ي هوزِ شه‌و،يه‌ي شه‌و ده‌سيگْ وه ليم وه‌شان

دي كه‌ي توايْدِن بايْدِنه‌و،«مِرده‌زماگه»بِرمِني

ئه‌وسا بِنه‌يمه شونِده‌و،وه هه‌لپه‌رين و چه‌پ كٌتان

بيوشيم يه ئه‌و «روسه‌مه‌سه»که مالی ها له لای خودا

كِ هات و خوْرياده سيه‌ي،كِ هات و هوزِ شه‌و رِمان

هه‌ي كومه نيْوْرِ خه‌يْوه بي،بِنوره ئي بان زهْ‌يْوه

ده‌سه‌يلِ ريوْ وه ئاسمان،ته‌نيا تو له خدا توان