غزلی از رضا جمشیدی

«وه‌ تيني مِردم ئاسمان»

 غزلی از رضا جمشیدی

مِه دار پير و كه‌فتِيم وه تيني مِردِم ئاسمان

وه‌ي هات و چينه يه‌ي زه‌ره خُوه‌شي نه‌وردِم ئاسمان

واران ناز و خاسه‌گه‌د وه بان سه‌رِم ره‌ي بين و چين

هه‌ر مِن وه ئه‌ور و ئاوه‌گه‌د به‌شيگ نه‌وِردم ئاسمان

تا گه‌ر پيا بِكه‌م وه ئي ولات ِ وشكه يه‌ي كيه‌نيگ

ئومريگ وه ليو تينِيه‌و شه‌واره كردِم ئاسمان

بُيووش ها له كوره ئه‌و وه‌هار سه‌وز و پِر له باخِده

وه شون ژير سايه‌ريْگْ چه‌ني بگه‌ردِم ئاسمان

وه‌ي هه‌مكه ئاو و كيه‌ني و ئه‌ورِ سيه و سفيدِده

هه‌ر مِن وه كووسِ كه‌فتِيِم سِراويْ بِردِم ئاسمان

هه‌ناسم دي وه بان نيه‌تي،يه دي دُيْوْواي هاوارِمه

ها كوره ئه‌ور و ئاوه‌گه‌د،وه تيني مِردِم ئاسمان.

شعری از حبیب جلیلیان

شعری از حبیب جلیلیان

ئێ هه‌مگه‌ مه‌له‌وه‌ر نازار له‌ ورسی ڕیقا بردێه‌!

وه‌ یه‌ێ سه‌ره‌.

داوڵ ده‌س و پا په‌ڕوین

مه‌رده‌زماێ درووکانی

-گ وه‌چگه‌ مه‌لویچگێگ هووکاره‌ێ سه‌رێ بیه‌،

                                                            ڕیتگ که‌ێده‌ بان شانێ -

پڕ ڕوی مه‌له‌وه‌ره‌یل گوڵاو و شه‌کراو بوودن،

                                   له‌ترس یه‌که‌و گرتن مه‌له‌وه‌ره‌یل خراو کردێه‌ شوون خوه‌ێ،

                                                          هن یه‌سه‌ جویله‌ نیه‌که‌ێ .

ئێ داوڵ کوور و که‌ڕه‌ وه‌ یه‌ێ سه‌ره‌.

جیک هڕ مه‌لویچگه‌یل ورسێ تیه‌ێ

دانویکه‌یش ها ده‌ور داوڵ

مه‌لویچگه‌یل توان بخوه‌ن،وه‌ڵێ نیه‌ویرن بانه‌ خوار

یه‌ گوناێ هووز داوڵه‌؟!

یاگه‌ خود مه‌لویچگه‌یل و ترسێان!