غزلی از رضا جمشیدی
«وه تيني مِردم ئاسمان»
غزلی از رضا جمشیدی
مِه دار پير و كهفتِيم وه تيني مِردِم ئاسمان
وهي هات و چينه يهي زهره خُوهشي نهوردِم ئاسمان
واران ناز و خاسهگهد وه بان سهرِم رهي بين و چين
ههر مِن وه ئهور و ئاوهگهد بهشيگ نهوِردم ئاسمان
تا گهر پيا بِكهم وه ئي ولات ِ وشكه يهي كيهنيگ
ئومريگ وه ليو تينِيهو شهواره كردِم ئاسمان
بُيووش ها له كوره ئهو وههار سهوز و پِر له باخِده
وه شون ژير سايهريْگْ چهني بگهردِم ئاسمان
وهي ههمكه ئاو و كيهني و ئهورِ سيه و سفيدِده
ههر مِن وه كووسِ كهفتِيِم سِراويْ بِردِم ئاسمان
ههناسم دي وه بان نيهتي،يه دي دُيْوْواي هاوارِمه
ها كوره ئهور و ئاوهگهد،وه تيني مِردِم ئاسمان.